مکاشفات

بیشتر از دو هفته است که آقای همسر رفتن جنوب کشور.دیگه اوون التهاب های اولیه کاملا فرو کش کرده و من و گل پسر با شرایط جدید هماهنگ  شدیم. نمی دونم یه حال خاصی دارم این روزها... که امیدوارم بخاطر تغییرات هورمونی باشه... اولین چیزی که این روزها بیشتر دارم بهش فکر می کنم که من و آقای همسر حتی الان که از هم دوریم حرفی جز مسائل مالی زندگی و حواشی پیرامون گل پسر با هم نداریم که بزنیم... دومین چیزی که فهمیدم اینه که از این شرایط نه من چندان ناراحتم نه آقای همسر. سوم اینه که از اونجایی که در زمان بودن تنها تنوعی که تو زندگی ایجاد می کردیم این بود که با هم دعوا کنیم و یا قهر که این اواخر این هم عادی شده بود . در نتیجه نبود اقای همسر منو دچار بحران یکنواختی مطلقا نکرده. چهارم اینه که از حسی که بهش پیدا کردم شدیدا در حال هراسم و سعی می کنم مرتب به خودمم تلقین کنم که نه این حس بی تفاوتی گذاراست. پنجم اینه که واقعا فهمیدم من و آقای همسر شدیدا از نداشتن خاطره خوش مشترک که فقط مربوط به من و اوون باشه رنج می بریم. جوری که هر وقت یادش می افتم چیزی جز حالتی که روی کاناپه لم داده و چای می خوره در ذهنم نمی یاد. ششم این که فهمیدم تا حالا داشتم ادای زندگی عاشقانه رو در می اوردم که این موضوع کلی شوکم کرده. و فرق بین زندگی عاشقانه و زندگی از روی عادت.البته اینم  فهمیدم که 99/99 درصد افراد همینجوری زندگی می کنن.و نهایت این که از داشتن این همه احساس بد و متناقض شدیدا احساس گناه می کنم. و دنبال راه کاریم تا زندگی رو از این حالت کما خارج کنم. البته دلم برای آقای همسر هم می سوزه. خلاصه بخاطر زندگیمون خودش رو آواره کرده ولی از این که هیچوقت سعی نکرد از زندگیش لذت ببره و با فکر کردن به آینده ای که امروزش رو نابود کرده تمام هیجان زندگی رو بر باد داده ازش دلخورم. آقای همسر مردی مهربان و خانواده دوسته که قادر نیست شادی رو توی محیط خانه ایجاد کنه و یا حداقل کمک کنه با هم شاد باشیم. مردی وظیفه شناس که حتی زمانی که بیرون هم میرفتیم بر اساس حس وظیفه بوده نه احساس رضایت برای با هم بودن و لذت بردن از وجود هم. و درتمام لحظات که باید مزه شادی رو مزه میکردیم  دلشوره ای از وضعیت آینده به زندگی تزریق کرد که همه چیز به نظر مسخره بیاد.