زمین جای قشنگی نیست برای تو که زیبایی

بیشتر از 10 روزه که آقای همسر برگشتن به محل کارشون و منو گل پسر روزها وشب هامون رو باصدای بارون و بوی پاییز می گذرونیم. این یه هفته ای که اقای همسر بود خیلی زود گذشت ولی خوشحالم که از کارش راضیه و آرامش خاطرشو به دست آورد و بعد از مدتها لبخندشو دیدم و مهربون بودنش رو. احساس می کنم نسبت به قبل از رفتنش صبور تر و مهربونتر شده ، مخصوصا با گل پسر. یکی از غصه هام سابق این بود که اصلا واسه گل پسر وقت نمی ذاشت ولی این یه هفته ای که بود همش در حال بازی با هم بودن. خلاصه همه چیز الان آرومه... شاید گاهی دور شدن دلها رو نزدیک تر از زمانی کنه که آدم کنار هم داره زندگی می کنه. خلاصه این هم روشیه برای از بین بردن یکنواختی زندگی که بیشتر ما بهش گرفتاریم. ولی گل پسر نور قلبم شادی زندگیمه... بودنش ، نفسهاش به قدمهام قوت می ده ، قدمهایی که گاهی برای ادامه توانی ندارن. برای بدو بدو برای پیش بردن زندگی ...این روزها حس های مختلفی رو دارم تجربه می کنم ... حس تجرد در زمان تاهل، مسئولیت پدری داشتن ، حس رها بودن  از قید و بند زندگی روزانه، و سکوت که تنها دوست دارم با صدای خنده ای گل پسر شکسته شه... گاهی حس خستگی خیلی بهم غلبه می کنه... خستگی از روزمرگی، خستگی از غم هایی که بعد از رفتن بابا تو دلم انبار شده، خسته از ، از دست دادن تنها دوستم و خسته از گریه های مادر، خستگی از دادن فاتحه تو خوردن هر وعده غذا برای یاد اوری کسی که هیچ وقت از یاد نمی ره، خسته از رفتن سر خاکی که می دونم اونی که اوون جا خوابیده فقط جسم پدره و خودش یه جایی تو آسمون هاس. خسته از دیدن سوگواری نزدیکان در محل دفن....دلم می خواد رها بشم از همه چیز و همه کس. هر شب موقع خواب انواع مراسم های تشییع تو ذهنم وول می خوره. و من اینجوری خودمو شکنجه می دم.شرایط پیچیده ایه... ولی شاید به قول خاله خانم فلوکسیتین حالم رو خوب کنه. شاید باز ببینم کسایی رو که شادن. شاید ذهنم بتونه کمی از قبرستون دور بشه و رها شه. گاهی فکر میکنم تنها پیوند من به زندگی نرمال یه آدم فقط گل پسره،  که بوسم می کنه، بغلم می کنه، وقتی براش چیزی می خرم میگه{میرسی} ومن کلی فداش می شم.