من و گل پسر ٤

وقتی دیدمت فهمیدم که واقعا اوون قدر سختی و تهوع ٩ ماهه ارزشش رو داشت. مو هات چسبیده بود به سرت . اوونم فرفری . سفید بودی مثل برف. برعکس بچه های دیگه که معمولا سرخ هستن و خواب تو بیدار بودی و با چشمای کوچولوت دنیای جدید رو نگاه می کردی. حالا ٢ سال گذشته از اوون روز و تو بزرگ شدی. حالا برعکس نوزادیهات که همش گریه می کردی بیشتر اوقات در حال خنده و بازی هستی. بودنت با من ، اغوشی رو که هر روز بعد از اومدنم به خونه به رووم باز می شه بهانه ای برای شکر خدایی که تو رو بهم داد. 

دیشب بهش می گم ؛ گل پسرمی دونی تولدت نزدیکه ؟ می گه مامانی {دست، شم، آتیش، فوت} یعنی باید دست بزنیم و شمع رو آتیش کن تا من فوت کنم. عسل منه این گل پسر