بچه های کارتون های سیاه و سفید

ما بچه های کارتون های سیاه و سفید بودیم، کارتونهایی که بچه یتیم ها قهرمانهایش بودند!

ما پولهایمان را می ریختیم توی قلک های نارنجکی و می فرستادیم جبهه
دهه های فجر مدرسه هایمان را تزئین می کردیم
آدمهای لباس سبز ریش بلند قهرمان هایمان بودند
آن روزها هیچکدامشان شکمهای قلمبه نداشتند
و عراقی های شکم قلمبه را که می کشتند توی سینما برایشان سوت می زدیم
شهید که می آوردند زار زار گریه می کردیم
اسرا که برگشتند شاد شاد خندیدیم

ما از آژیر قرمز می ترسیدیم
ما به شیشه خانه هایمان نوار چسب می زدیم از ترس شکستن دیوار صوتی
ما توی زیر زمین می خوابیدیم از ترس موشک های صدام
ما چیپس نداشتیم که بخوریم
حتی آتاری نداشتیم که بازی کنیم
ما ویدیو نداشتیم
ما ماهواره نداشتیم
ما را رستوران نمی بردند که بدانیم جوجه کباب چه شکلی است
ما خیلی قانع بودیم به خدا

صحنه دارترین تصاویر عمرمان عکس خانم های مینی ژوب پوشیده بود توی مجله های قدیمی
یا زنانی که موهایشان باز بود توی کتاب های آموزش A.B.C.D
زنهای فیلمهای تلوزیون ما توی خواب هم روسری سرشان می کردند
حتی توی کتابهای علوممان هم با حجاب بودند
ما فکر می کردیم بابا مامان هایمان ما را با دعا کردن به دنیا آورده اند

عاشق که می شدیم رویا می بافتیم
موبایل نداشتیم که اس ام اس بدهیم
جرات نداشتیم شماره بدهیم مبادا گوشی را بابا هایمان بردارند
ما خودمان خودمان را شناختیم
بدنمان را
جنسیتمان را یواشکی و در گوشی آموختیم
هیچکس یادمان نداد

و حالا گیر افتاده ایم بین دو نسل
نسلی که عشق و حال هایشان را توی شهر نو ها و کاباره های لاله زار کرده بودند
و نسلی که دارد با فارسی وان و من و تو و ایکس باکس و فیس بوک بزرگ می شوند
و هیچکدامشان ما را نمی شناسند و نمی فهمند... 

--------------------------------------------------------------- 

پی نوشت: این متن رو یکی از دوستان میل کرده بود حیف بود که اینجا آرشیو نشه.... 

واقعا ما نسلی بودیم که یاد گرفتیم از هیچ کس توقعی نداشته باشیم... 

یاد گرفته بودیم درخواستی هر چند کوچک از پدر مادر نکنیم مبادا که توان برآورده کردنش رو نداشته باشند. 

یاد گرفته بودیم که بدون دیکته گرفتن تو خونه بریم امتحان دیکته بدیم.. 

عادت داشتیم که یه لباس مدرسه رو ۳ سال بپوشیم و تا از بین نمی رفت فکر تعویضش هم تو ذهنمون نمی یومد.. 

یاد گرفته بودیم که دست به زانو های خودمون بزاریم و بلند شیم.. 

احساسات و دوستاشتنهامون رو از بزرگتر هایی که عشق و حالشون رو تو جوونی کرده بودن و میانسالیشون به زهد و تقوا پیوند خورده بود پنهان کنیم... 

این ما بودیم که باید درک می کردیم 

این ما هستیم که هنوز درک می کنیم.. 

مادرامون رو و فرزندانمون رو 

انگار زاده شدیم که درک کنیم...