آخه من چی بپوشم!!!!

تا اونجایی که یادم می اد من همیشه درگیر موضوعی به نام لباس بودم ... اگه حرف مهمونی یا جشنی بود یا داشتم غر می زدم که لباس ندارم یا در پروسه جنگ و دعوای بعد از خرید لباس بودم...داستان از اونجایی شروع می شه که مادر ما کلا اعتقادی به جشن و مراسم های اینطوری نداشته و الان که دیگه اصلا نداره و کشف خودم اینه در کنار این موضوع معتقد بوده که هر چی دختر بیشتر به سر و لباسش حساس باشه احتمال اینکه سر و گوشش بجنبه بیشتره و نتیجه اش این می شه که از درس و کار می افته.. اینجوری شد که بقولی من همش در حال خرید بودم اما از اونجایی که زشترین لباس ها باید انتخاب میشد یا حداقل به نظر من اینجور بودن زمانی که کسی مارو به جشنی دعوت می کرد می دونستم که یا باید بهانه ای بیارم و نرم و یا باید یا من هی غر بزنم و یا هی مادر شماتت...که این شیوه در من جهانبینی ایجاد کرد که اصلا لباس مهم نیست و اصل فکر و روح ادمه... که رفته رفته باعث منزوی شدنم و عدم تواناییم برای ایجاد ارتباط با دیگران شد در نتیجه ای چاره نبود جز درس خوندن... یادمه اولین باری که خیلی سماجت کردم برای خرید یه لباس سال اول دانشگاههم بود حدود سال ۷۷ یا ۷۸ . که فکر کنم اولین بار بود که تو بازار مانتوهایی به رنگ آب . زرد و ... می شد خرید.. و من عاشق اوون آبیهاش شده بودم  هرچی بهش گفتم می گفت این رنگه ها در شان خانواده ما نیست خلاصه دست غیب اینبار از آستین خواهر جان بیرون اومد که این چه اشکالی داره این جوونه چرا باید همش سیاه  بپوشه.. خلاصه قرار شد این طرح رو ببره به کمیسیون امنیت ملی متشکل از خودش و برادر جان که احتمال آسیب دیدن کیان خانواده در اثر پوشیدن این مانتوی آبی چند درصده...خلاصه این پروسه انقدر روح و روان منو خراب کرد که وقتی خریدم دیگه هیچ اشتیاق به پوشیدنش نداشتم ولی همینطور که خودم رو راضی می کردم  که نه بابا خوشکل شدی خوشتیپ شدی که مادر که حس کردن ممکنه این حس برام دردسر ساز شه فرمودن حالا مثلا خوشتیپ شدی!!!! که بعد از اوون من دیگه نه تمایلی به پوشیدنش داشتم و نه رغبتی و این پورسه تا زمانی که برم سر کار ادامه داشت... وقتی شاغل شدم دست و بالم کمی بازتر شده بود و این مانتو ها بودن که هی کوتاهتر می شدن و یقه هایی بودن که بازتر به نوعی در حال عقده کشایی بودم که در یک روز زیبای تابستانی مادر فرمودن تا توی این خونه هستی باید احترام بقیه رو نگه داری و برو خونه شوهرت هر غلطی دلت می خواد بکن و خدا خواست و زود خدا زد پس گردن همسری و اومد و ما رو گرفت... اوایل ازدواجمون آقای همسر به لباس و ... کمی گیر می داد و مادر خوشحال که خلاصه این مال که بنده باشم صاحبی بس برازنده پیدا کرده که می تونه اونو جمع و جور کنه ... که بعد از مدتی خود آقای همسر هم استحاله شدن و شدن مثل ما....  

ماه پیش بعد عمری ما عروسی دعوت شدیم و من خوشحال برای خرید کردن و اماده شدن از اونجایی که فیض همسایگی با مادر نصیب من شده احساس کردم از دیدن لباس و ... کمی ناراحت شد و گفت آقای همسر هیچی نگفت وقتی اینو خریدی؟؟ گفتم نه ولی گفت عروسی اگه قاطی شد باید مانتو بپوشی... تا رسید به دیروز که به مادر گفتم  اواخر تیر ماه عروسیه یکی از اقوام همسر دعوت شدیم و به نظرت این لباس که واسه عروسیه فلانی پوشیدم خوبه... می گه آهان همون لباسی که فکر کردی بپوشی می شی   سوفیا لورن  !!!! و من بودم که مثل شیر برنج ولو شدم کف زمین و حالا باز می گم آخه من چی بپوشم!!!! 

---------------------------------------------------------------------- 

پی نوشت: اینایی که نوشتم یه وقت فکر بد در مورد مادر جان نکنید ها... من خیلی مخلصشم.. هرچند از لحاظ اعتقادات حتی یک نقطه مشترک نداریم... که توی یه پست جداگانه در مورد آسیب های افراطی گری در دین حتما می نویسم.