خاله کاشف

به نظر من هر کسی دور ورش چند دسته آدم هست.. یک نوعشون فقط در حد سلام و علیکن.. یعنی نه تو شادی و نه تو غم اصولا نقشی ندارن به این گروه می گم آمفوتر... یگ گروه هستن که تو شادی هستن ولی وقتی گرفتاری اصولا نه اونها نزدیک هستن و نه اصلا میشه رو کمکشون حساب کرد این ها رو می گم دوستان هوای خوب... یگ گروه هستن که هم تو شادی هستن و هم تو گرفتاری ولی مشکلشون اینه که فکر می کنن حتما باید زمانی به داد آدم برسن که دیگه آدم رو به مرگ وگرنه تو شرایط نیمه حاد چندان کاری بهت ندارن... یک گروه دیگه هستن که خدا از همه ما دور کنه کسایی هستن که اگه شادی ما رو ببینن تو دلشون رخت می شورن و تو گرفتاری ها همینجور که سرکوفت می زنن تو دلشون بگی نگی بشکن هم می زنن....اما گروهی هستن که کم هستن شاید از انگشت های دست هم کمتر بی بهانه دوست دارن و بی بهانه محبت می کنن ... محبت های کوچیک .. می شه همیشه رو کمکشون حساب کرد.. محبتشون می تونه مثل گرفتن یه نوزاد بد اخلاق از دست مادری باشه که ۲ شبانه روزه نخوابیده... محبتشون مثل یک بشقاب لوبیا پلو با سبزی خوردن تازه برای زن بارداریه که تنها تو خونه اش نشسته و نای غذا درست کردن نداره...محبتشون مثل  زمانیه که می ان خونه ات و صحبت می کنن و می خندن و پای درد و دلات می شین و دلداریت میدن... محبتشون زلاله و پاک... شاید  کمکی از دستشون برای حل مشکلات بزرگ بر نیاد ولی با کارهای کوچیک بهت ارامش می دن خوشحالم که یک نفر اینجوری کنارم هست... بی منت... بی چشم داشت هر وقت نیاز دارم بهم کمک  میکنه... 

گل پسر دیشب تب داشت ولی صبح مجبور شدم ببرمش مهد .زنگ که زدم  مهدگفتن بی حاله .. سریع رفتم دنبالش و بردمش دکتر که خدا رو شکر تبش ویروسیه و داروی خاصی هم نداره... زنگ می زنم بهش همون دوستم رو می گم که جز دسته اخر می بینم نیست غم دنیا تو دلم می شینه... چون میدونم تنها جایی که می تونم گل پسرو ببرم  خونه اونه بدون هیچ توضیحی و بدون هیچ دلشوره ای... بهم زنگ می زنه و می گه گل پسرو ببرم پیشش... بدون منت.. بدون قید شرط... بدون اینکه بپرسه کی می ایی دنبالش... برام وجودش یک دنیا می ارزه.. شاید هیچ نسبتی با هم نداشته باشیم شاید من جای بچه اش باشم ولی برام از هر دوستی نزدیکتره... با چهره باز گل پسر و پذیرفت و تنها بهم گفت نگران نباش حواسم بهش هست... امیدوارم خدا هم حواسش بهش باشه