حرف های نگفته

هیچوقت نتونستم ساده ترین چیز هایی که در موردش فکر می کنم بهت بگم... زندگی از دید تو سفید و سیاه است... و تو از این دو رنگ در نیمه تیره تر داری روزهاتو هدر میدی... من و تو اگه ازدواج نمی کردیم مطمئنا شریک های تجاری خوبی بودیم... اما... تو با تمام خوبی هات هیچوقت دوستم نبودی و نیستی... می دونم دوست در دید تو چارچوب خودش رو داره ، ولی توی دنیای من دوست کسیه که بشه بهش اوونچه که تو ذهنت می گذره بدون خود سانسوری در میون بزاری... دوست کسیه که بشه باهاش خندید و گریه کرد... بشه باهاش عاقل بود و گاهی دیوانه...بشه گاهی شیطنت کرد وگاهی موقر بود... زندگی تو دید تو چارچوبی از باید ها و نباید ها است...توی متراژ تو خیلی ها حد لازم رو ندارن .. توی دید تو زندگی همون روندی رو داره که 50 سال پیش داشت... گاهی دلم لک می زنده برای هار هار خندیدن بیرون از خونه در حالی که تو همراهمی... گاهی حسادت می کنم از دیدن مردهایی که موقع پیاده شدن از ماشین گونه های همسرشون رو می بوسن... مردهایی که وقت قدم زدن دست هاشون رو دور شونه های همسر شون می ندازن.. می دونم دوستم داری ولی دوست داشتنت اون چیزی نیست که منو راضی کنه... من دوست دارم ببینم دوستم داری همه ببینن که تو دوستم داری اما تو دوست داشتن رو تبدیل به زنجیری کردی که گاهی نفس هامو بند می یاره.. دوست داشتن تو منو دچار وضعیتی کرده که در کنار تو تبدیل به چیزی بشم که نیستم.می دونی چرا؟؟ چون تو می تونی ساده ترین موضوعات رو به بدترین موضوعات وصل کنی... تو می تونی یک شیطنت ساده رو به بی بند و باری وصل کنی... تو می تونی تمام خوبی هامو نادیده بگیری و مدتها توی سیاهی های ذهنت زندگی کنی.. که هم خودت زجر بکشی هم دیگران رو زجر بدی...از نظر تو زن کامل مادرته... خواهرته.. که توی چشماشون هیچ نوری از زندگی نیست... زنانی که خودشون رو توی سرویس دادن به مردها فراموش کردن و آن چنان در بند خواسته های دیگران هستن که فراموش کردن خودشون هم خواسته هایی دارن... بین دنیای تو و من فاصله زیاده.. خیلی زیاد...