دریچه ای رو به بهشت

پسرکم امروز 4 سالش تمام شد... صبح که می خواستم از خواب بیدارش کنم فکر می کردم پسرک من خیلی زودتر از اونچه که تصورش رو بکنم بزرگ می شه .. پسرک من با اون خال پشت لبش.. با اوون مرام و مهربونیش با اومدنش من رو به مقام مادری رسوند.. مامان جان شاید یه روزی بیایی و اینجا رو بخونی بدون که تو عزیزترین چیزی هستی که هر مادری می تونه داشته باشه... پسرک مهربونی که به محض دیدن من دستهای کوچولوش رو دور گردنم حلقه می کنه و من رو می بوسه... برام از خونه عزیزش سیب گاز زده  می یاره و حتی گاهی یک لیوان آب... همه بچه ها قادرند والدینشون رو تبدیل به افراد بهتری کنن.. مسافر بهشتی من هنوز تو نگاهش و خنده هاش میشه پاکی رو دید.. اوون منو به آدم بهتری تبدیل کرده.. من توی این چهار سال مهربونتر، مسئولیت پذیر تر و عاقل تر شدم و اینها هم از ساعت 9.15 دقیقه 5 آذر 88 شروع شد...