گل من

با یه دستم ساک مهد و ماشین و عروسک مورد علاقه اشو که اسمشو کله پوک گذاشته رو دارم و دستهای کوچولوش تو دست دیگه ام ... قیافه اش مغمون و اشک هاش آویزوون... مشکل اینه که نمی خواد بره مهد... می خواد با من ماشین بازی کنه و یا شاید تاب بازی... بهش قول می دم ببرمش مهد کودک و سوار تاب داخل محوطه کنمش یه کم اخماش باز می شه... تا مهد و می بینه شروع می کنه به ناراحتی و با ورود به مهد گریه اش در می آد...دستاش رو به کیفم گرفته که پیشش بمونم و نرم و من سعی می کنم تو اوج ناراحتی نکاتی که تو کتاب پرورش کودک شاد رو خوندم به یاد بیارم.. که چطور بچه ای که دوست داره با مادرش باشه رو با شادی محروم کرد!!!! از خودم و شرایطی که برای گل پسر ایجاد کردم متنفرم... کلی پیشش وایستادم تا آروم بشه .. بغلش کردم ، بوسیدمش ولی لحظه ای دستاش رو  از دور گردنم باز نمی کرد... یه دفعه به این فکر کردم شاید بتونم برش گردونم خونه پیش عزیز که وقتی بهش زنگ زدم طبق معمول نتیجه ای جز پشیمونی و اشک هایی که بی محابا از چشمام می ریخت نداشت... صحنه تلخی بود ... 

پسرکم شاید خیلی از مادر ها این روز ها رو تجربه کردن ولی می خوام بدونی من هیچوقت این تلخی رو فراموش نمی کنم... تا ابد  اوون چشمای اشکی پشت عینکت جلوی چشمامه.. و می خوام بدونی مامانت چاره ای نداشت که تنهات بزاره هر چند نتونستم تا پایان وقت اداری طاقت بیاره و زود اومددنبالت ولی می دونم چقدر با دیدن رفتن من ناراحت شدی هر چند که تو ندونی من تمام مسیر رو بخاطر تو گریه کردم