هم اغوشی

برای رها شدن از بعضی دردها باید باهاش مواجه شد.. باید در اغوشش بگیری تا توانت رو محک بزنی ... از زمانی که پدر رفته ، صحبت از مغازه و وسایل داخلیش واسه همه ما مثل استخوان لای زخم بود جوری که انگار همه این زخم دردناک دو ساله رو به عنوان تنها یادگار از پدری که روزهای زیادی رو در اونجا گذاشته بود و درش اخرین جایی بود که در کنارش روی صندلی اروم گرفته بود حفظ کنن... دیدن اون خیابان ، سر در مغازه، آفتابگیری که در اثر باد و بارون کلی روش غبار نشسته بود این غم رو سنگین تر می کرد... پدرم مردی پاک بود که زحمتهای زیادی توی تمام زندگیش کشید.. از هیچ شروع کرد و با صداقت و پاکیش زندگی رو به ثمر رسوند که خیلی ها با دهها برابر امکانات حسرت به دلش موندن...

مادر مدتی ناراحت بود از اینکه چرا باید مغازه به حال خودش رها بشه ، برای کسی که 4 تا بچه داره زشته ،باید به مغازه سر و سامونی بدین و خلاصه جمعه من و آقای همسر رفتیم.. مطابق خواست پدر که قبل از اون روز سیاه ازم خواسته بود مغازه رو براش تمیز کنم ...

بابا دیدی چقدر خوب قفسه ها رو برات چیدم ... جارو زدم.. آشغال ها رو ریختم دور.. می دونی می شد کارگر گرفت ولی من میون خاک و اشک به امید به کشیدن دستی داشتمکه روزی ن دستت رو بر اون کشیده بودی... برای اخرین بار روی صندلی که می نشستی و خیابون رو نگاه می کردی نشستم و به یادت اشک ریختم و با یادآوری خاطراتت لبخند زدم.. جالب این بود که توی یخچال مغازه ات هنوز دو باکس آب پلمپ شده بود.. اروم و بی صدا منتظر دستی شده بودن که اونها رو اونجا رها کرده بود و رفته بود... قسمت این بود که با آبهای که توی یخچال گذاشته بودی نزدیک به دو سال بعد دخترت اشکهاشو بشوره... من غمت رو عاشقانه در اغوش گرفتم... من تونستم کاری رو انجام بدم که همیشه ازش وحشت داشتم... با دیدن اون همه خاک و غبار فهمیدم که دیگه برگشتی در کار نیست ولی من عاشقانه بوی تنت رو میون اون همه خاک به سینه فرو کردم... حالا یک هفته از اون روز گذشته و من هر وقت چشمهام رو رو هم میزارم تو رو می بینم که روی صندلیت کنار در، زیر سایه درختی که اوون هم دیگه نیست نشستی و بهم لبخند می زنی...